İNSAN DA HOŞ DURMUYOR RENKTEN RENGE GİRMELER..

Tanıyamıyorum artık insanları. Duruşları, bakışları, sözleri, dokunuşları ve daha önce hiç karşılaşmadığım tarafları. Bir el değmiş gibi onlara... Sanmıyorum, değişemez insanlar kolay kolay yoksa. Kim neden unutur dün söylediklerini? Yoksa neden geri çeksin uzattığı eli sonra?
Değişmemeli insanlar. Boyacı küpüne batıp çıkmış gibi olmamalılar ve renklerle insanlar dışında güzelleşecek çok şey var mesela tablolar.
Eğer rengarenk renkleriyle özenilense bukalemunlar; hatırlatmak isterim, insan değil, hayvandır onlar.
Yakışabilir çiçeklere renkler.
Rengarenk olabilir dolaptaki elbiseler.
Hayata anlam katabilir gökkuşağındaki renkler.
Yüzlerde güzel durabilir renkli gözler.
Rengarenk çikolatalar çok mutlu eder.
Tozpembe hayaller tebessüm ettirirler.
Adına beyaz denilince yalanlar bile göze hoş gelebilirler.
Çok tatlı olabilir utanınca kızaran yüzler.
Hayatın en güzel anıdır belki pembeli, mavili kundaktaki bebekler...
Yaşamak için yeterli olabilir bir başına masmavi denizler...
Taş binalara hayat verebilir rengarenk pencereler ama bir tek insanda hoş durmuyor renkten renge girmeler...