Şu gerçekler bazen ne kadar da çok can yakıyor!

Bir zamanlar çok mu çok sevdiklerinden soğur mu insan? 
Soğuyor iste ve bu beni çok üzüyor hiç mi hiç istemesemde.
Ben bende yerini kaybedenler adına o kadar üzgünüm ki oysa onlarındı şuramda boş duran baş köşe. 
Bu üzülerek vazgecişlerimin sebebi ne hatalarıydı ne de yanlışları; ben giyilemez bir hal alana kadar sevdigim pantolondan bile vazgeçmezken nasıl düşünülebilir boşlamam, dün sevmiş olduğum insanları. Ama dedimya soğur mu insan? Soğutuyorlar işte! 
Ve her vazgeciş sonrası o kadar çok isterdim ki bir kabustan uyanmış olmayı! 
Şu gerçekler bazen ne kadar da çok can yakıyor!
Birilerinden vazgeçmek zorunda olmak; nasıl anlatsam eee şey çok saçma bir duygu. 
Beyinle kalp arasında kalmak, ikisi arasında bir "olurunu" bulmak için koştururken sanki soluk soluğa kalmak gibi bir şey. Bu çok yorucu ve bende çok yoruldum.
Üzgünüm ama değirmene artık ben de su taşımıyorum.
İşin garip tarafı mantığa rağmen yaptığın onca fedakarlığın yanlış olduğunu bir süre sonra kalpte kabul ediyor. 
Zaten bu kalpte kargaya benziyor.
...ve ben artık kargayı kılavuz edinmek istemiyorum.