Hafızamı kaybetmek istediğim zamanlar oluyor. Yoksa boşvererek falan olacak iş değil unutmak.
Hiç bir şey hatırlamak istemediğim anlar var. Bir de hatırladıkça acıyan yaralar.
Bu yaralara ne iyi gelir en ufak bir fikrim yok bir türlü kapanmıyorlar.
Hayat öyle garip ki, kimlik alıp boşuna, kağıt israfı yaptırmış insanlar tanıdım ben.
Oysa bir kişilik sahibi olmak yada olamamak insanların yaptıkları veya yapmadıklarıyla alakalı isimden ziyade. Yoksa "isim" dediğin ne ki boncuk ve ya minnoş'da bir isim(!) neticede.
Her şeye eyvallah ama dün mutluluğun kendisi olanlar bugün yoklukları ya da yaptıklarıyla üzenler olmamalılar. İşte bu cok acı üzülüyorum ben.
Gerçeklerle yüzleşmek, yapmaz dediklerimin yaptıklarını görmek incitiyor beni bunu kabullenmek.
Ben sevdiklerimin kötü insanlar olduğunu görmek, bilmek, duymak istemiyorum. Zaten "senin için ölürüm" dediklerini yanlış anlamışım(!) Gerçekten benim icin ölüyorlar, içime kendilerini diri diri gömüyorlar.
Yalvarırım bundan sonra kimse ölmesin "benim için" lütfen(!)
Zeynepceee
"Bunca kalp kırıklıklarına rağmen küçüklüğümde yaptığım gibi rüzgarı arkama alıp bağırmak istiyorum hayata: Acımadı ki..!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder